Ինձմէ շատ հեռու, բայց սրտիս մօտիկ,
Միշտ աչքիս դիմաց, մտքիս մէջ տպուած,
Իր օդը մաքուր, աղբիւրը զուլալ
Արեւը պայծառ, դաշտերն միշտ դալար։
Մինչ հովն կը փչէ, ծառերն կը պարեն,
Թիթեռն կը թռչի, թռչունը կ’երգէ,
Յանկարծ մութ ամպերն, որ փայլատակին
Անձրեւն յորդառատ արտերն կ’ոռոգէ։
Պապուկիս տունը, այնքա՜ն սիրելի
Կարօտ ունիմ ես, շա՜տ սքանչելի,
Գարուն թէ ամառ, աշուն թէ ձմեռ
Տրոփող սիրտով, զինք տեսնել կ’ուզեմ։
Տնակին դիմաց, պարտէզներն առատ
Մրգատու ծառեր, համեղ պտուղներ,
Պապուկիս քրտինքով բերքերն հասունցած,
Ձմրան կը դառնան ապահով պաշար։
Իսկ երբ հոն ըլլամ, աչքերս բանամ
Նանուկիս ժպիտով օրս կը սկսիմ,
Անոր գուրգուրոտ շատ պաչիկներով,
Մանուկ կը դառնամ գրկին մէջ տաքուկ։
Հապա նանուկիս դալար ձեռքերէն…
Համեղ ճաշերը, թոնիրին հացը
Ինչպէ՞ս մոռնամ ես, կամ չգնահատեմ
Անոնց տքնաջան գործերը բոլոր։
Մարալ Սեւերեկլեան
Բ. կարգ
Դամասկոսի Ազգ. Միացեալ Վարժարան
Արտատպուած՝ ON
Արտատպուած՝ ON
No comments:
Post a Comment